سى سال از آغاز این تحول عظیم دارد میگذرد؛ انواع و اقسام شگردها را دشمنان ملت ایران و دشمنان نظام جمهورى اسلامى به کار زدند، شاید بتوانند مجدداً آن ملت را مقهور کنند؛ آن سلطه‏ى جهنمى‏اى را که بر ایران عزیز ده‏ها سال داشتند و حاضر نبودند از او دست بردارند، شاید بتوانند آن سطله را دوباره برگردانند. امروز چالش نظام جمهورى اسلامى با دشمنان قدرتمند جهانى‏اش بر سر این قضیه است. مسئله‏ى انرژى هسته‏اى و مسئله‏ى ساخت موشک و این حرفها بهانه است. مسئله، مسئله‏ى دیگرى است. مسئله این است که یک ملت توانسته است با قهر و غلبه، با عزم و اراده، سلطه‏ى قهرآمیز دیگران را از خودش دفع کند. اما اینها میخواهند تلاش کنند این سلطه را برگردانند. البته نتوانستند، بعد از این هم نمیتوانند.
 از دل انواع و اقسام تحریمهائى که سالهاى متمادى است بر کشور ما تحمیل کرده‏اند، ناگهان «ماهواره‏ى امید» بیرون مى‏آید و به فضا پرتاب میشود. از دل همه‏ى سختگیریهائى که انجام دادند، ناگهان توانائى غنى کردن اورانیوم - که یک کار محدود و محصورى است و دربست، ملک طلقِ قدرتهاى بزرگ است و بدون اجازه‏ى آنها هیچ جا نباید برود - در این کشور رشد میکند و جان میگیرد و خودش را نشان میدهد. این نشان‏دهنده‏ى این است که دشمن نتوانسته، تحریم او هم اثر ندارد، تهدید او هم اثر ندارد. چرا؟ چون این ملت عزم راسخ خود را که متکى به آن ایمان عمیق هست، حفظ کرده است و حرکت میکند و پیش میرود؛ و نمیتوانند.

19/11/1387

 در حالى که دستگاههاى تبلیغاتىِ مجهزِ فوق مدرنِ متعلق به این قدرتها، امروز شب و روز علیه نظام اسلامى و حرکت اسلامى و جمهورى اسلامى دارند تبلیغ میکنند، گسترش این فکر، حادثه‏ى غزه را به وجود مى‏آورد؛ یک مجموعه‏ى کوچک، یک سرزمین محدود، در مقابل یک دولتى که خود را یکى از چند قدرت نظامى درجه‏ى اولِ دنیا میداند، مى‏ایستد. آن دشمن همه‏ى امکاناتش را وارد میدان میکند که بتواند این ملت را مقهور کند و نمیتواند. این حادثه‏ى کوچکى است؟! این چیز کمى است؟! قبل از آن، قضایاى لبنان در دو سال قبل بود، که باز همه‏ى امکانات را به کار بردند و حتّى آمریکائى‏ها به رژیم صهیونیستى کمک تسلیحاتى کردند. که او خودش سازنده‏ى بمب اتم است و صادر کننده‏ى تجهیزات نظامى است، باز آمریکائى‏ها به او تجهیزات دادند براى اینکه بتواند بر یک عده جوان مؤمن و عازم - که دفاع میکردند - غلبه پیدا کند و نتوانستند؛ در جنگ سى و سه روزه. اینها کوچک است؟!
 اینها همان نقاطى است که جغرافیاى قدرت را در دنیا تغییر داده. شکل نظام غیر عادلانه‏ى جهانى را که دنیا را به سلطه‏گر و سلطه‏پذیر تقسیم میکند، تغییر داده. دنیا بعد از قرن هفدهم و هجدهم میلادى که پدیده‏ى استعمار به وجود آمد، عادت کرده بود که چند تا دولت معدود و محدودى، سرنوشت کشورهاى دنیا - دولتها، ملتها - را با اتکاء به قدرت نظامى خودشان، نه با اتکاء به قدرت اخلاقى، در دست داشته باشند. یک وقت هست یک دولتى به خاطر قوت فکرش، به خاطر جوشش اخلاقى‏اش، به طور طبیعى در بین یک مجموعه‏اى از ملتها یا دولتها نفوذ پیدا میکند؛ اما نفوذ استعمار این جورى نبود. نفوذ استعمار، نفوذ قهرآمیز بود، به خاطر قدرت نظامى بود، با زور سرنیزه بود. دنیا عادت کرده بود یک عده‏اى این سرنیزه را داشته باشند و اکثریت دولتها و ملتهاى دنیا هم در مقابل اینها تسلیم باشند؛ آن وقت بسته به زرنگى خودشان، از میان این تسلیم شده‏ها، یک عده‏اى نان و نواى بهترى داشته باشند؛ یک عده‏اى نه، حتّى همان نان و نوا را هم نداشته باشند. مثل غلامان و بردگان یک ارباب که بعضى حالا یک لقمه‏اى، نواله‏اى هم گیرشان مى‏آید؛ بعضى نه، برده هم هستند و گرسنگى هم میکشند.
 این عادت با انقلاب اسلامى از سر دنیا رفت. معلوم شد نخیر، قدرتهاى سلطه‏گر دنیا حرفشان حرف آخر نیست. حرف آخر را ملتها میزنند؛ عزم ملتها و ایمان ملتهاست که حرف آخر را میزند. این را ملت ایران یاد داد. البته انقلاب در دنیا قبل از انقلاب اسلامى هم به وجود آمده است، لیکن هیچ انقلابى -  در طول تاریخ انقلابها شما نگاه کنید؛ از انقلاب کبیر فرانسه و قبل از او و بعد از او - نتوانسته اصول خودش را در طول دهه‏هاى متوالى حفظ کند؛ آنچنانى که انقلاب اسلامى ایران این اصول را حفظ کرده است و در خط مستقیم خودش حرکت کرده؛ تسلیم این و آن نشده؛ راه خودش را مستقیم به سمت جلو رفته.
 نسخه‏ى آینده همین است؛ همه‏ى ملت ایران این را میدانند و باید بدانند و شما باید بدانید و میدانید. راه پیروزى نهائى و کامل ملت ایران این است که این خط مستقیم، خط ایمان؛ ایمان به خدا، ایمان به خود، ایمان به قدرت ملى، اعتماد به نفس ملى و راه حرکت و مجاهدت در همه‏ى اشکالش؛ مجاهدت علمى، مجاهدت عملى - و آنجائى که لازم است، مجاهدت نظامى - و ایمان و جهاد را از دست ندهند.
 این که ملت ما در هر 22 بهمن با شور، با هیجان، با عزم راسخ، توى خیابانها مى‏آیند و در این راهپیمائى عظیم شرکت میکنند و خودشان را نشان میدهند، یک حرکت نمادین از ایستادگى و استقامت ملت بر سر همین آرمانهاست. ملت، نشان میدهد که ما هستیم. لذا شما مى‏بینید در طول این سى سال، 22 بهمن در زیر برف و سرماى شدید و بر روى زمینهاى یخ بسته، در زیر آفتاب سوزانِ - در مناطقى که هوا گرم بوده است - انجام شده و مردم داخل این میدان راهپیمائیها، آمدند و حضور خودشان را حفظ کردند؛ نگذاشتند 22 بهمن آن جلا و رونق خودش را از دست بدهد. امسال هم به توفیق الهى همین جور خواهد بود. ملت ایران باز هم مى‏آیند، توى صحنه خودشان را نشان میدهند. و این دشمن را به معناى حقیقى کلمه در مقابل ملت ایران دچار احساس خسران میکند؛ هم حضور در راهپیمائى این جور است، هم حضور در صحنه‏هاى گوناگون - این انتخاباتهاى مختلف، آمدن مردم، حضور مردم، این نمایشهاى عظیمِ علمى و فناورى - که خوشبختانه ملت ما پى در پى دارد اینها را نشان میدهد؛ دائم این تلاشِ جوانهاى ما بروز میکند و ظهور میکند که باید روز به روز هم بیشتر بشود.